بهش گفتم نرو

بهت گفتم نرو ...
نه واسه اینکه میدونستم بعدِ تو گُلِ خنده رو لبام پژمرده میشه و غم میچسبه کنجِ دلم ...
نه واسه اینکه میدونستم بعدِ تو دلم نمیلرزه از صدای نگرانِ هیچ مذکری و قنج نمیره واسه اخم کردنِ احدالناسی ...
بهت گفتم نرو ...
نه واسه اینکه میدونستم بعدِ تو مرگِ رویاهامو میبینم ؛ نه ...
گفتم نرو ؛
واسه اینکه قول داده بودم هر صبحِ جمعه با بوی اُملت از خواب بیدارت کنم ...
واسه اینکه قول داده بودم هر شب که خسته از راه میرسی خودمو بچپونم تو بغلت و در کنم خستگیتو ...
بهت گفتم نرو ؛
واسه اینکه قول داده بودی اسم پسرمونو من انتخاب کنم و اسم دخترمونو تو ...
واسه اینکه قول داده بودی هر روز وسطِ مشغله و خستگیات بهم زنگ بزنی ، صدامو بشنوی و جون بگیری ...
بهت گفتم نرو ؛
که بد قول نشم ...
که بد قول نشی ...
که پسر و دختر نداشتمون بی اسم نمونن ...
که حالم از اُملت و صبحِ جمعه بهم نخوره ...
گفتم نرو ؛
که پیشِ دلامون شرمنده نشیم ...
حالا که رفتی ، دلِ من هیچ ، جوابِ دلِ خودتو چی میدی؟!